شماره نظریه:

۷/۱۴۰۳/۷۷۲

تاریخ نظریه

: ۱۴۰۴/۰۲/۰۷
استعلام:

در قانون مدیریت خدمات کشوری مصوب ۱۳۸۶ با اصلاحات بعدی در خصوص تعلق مرخصی استعلاجی به کارکنان رسمی دستگاه قضایی صرفاً از مرخصی استعلاجی روزانه نام برده شده که عندالاقتضاء در خصوص بیماریهای صعب العلاج تا چهار ماه و بیش از آن با تشخیص پزشک معتمد دستگاه قابل استفاده است و از مرخصی استعلاجی ساعتی ذکری به میان نیامده است.

در مواردی که مستخدم رسمی دچار بیماری مزمن و ناشناخته مانند تومور کاذب (مغزی باشد و به تأیید کمیسیون ،پزشکی، فعالیت اندک برای وی تجویز شده باشد؛

بدون آنکه از کار افتاده کلی تلقی شود و قادر به حضور تا پایان ساعت اداری نباشد؛ اولاً قانونگذار در ارتباط با حل مشکل چه تدبیری اندیشیده است؟

ثانياً، در صورت سکوت قانون در این گونه موارد تکلیف دستگاه چیست؟ ثالثاً، آیا نظریه کمیسیون پزشکی دستگاه ذیربط در مورد مستخدم بیمار به شرح پیش گفته مجوزی برای کاهش ساعت کاری است؟

نظریه مشورتی اداره کل حقوقی قوه قضاییه:
قانون گذار در تبصره ۲ ماده ۸۴ قانون مدیریت خدمات کشوری مصوب ۱۳۸۶ با اصلاحات بعدی و تبصره ماده ۴۸ قانون استخدام کشوری مصوب ۱۳۴۵ با اصلاحات بعدی در غیر مورد بیماریهای صعب العلاج سقف مرخصی استعلاجی در سال را حداکثر به مدت چهار ماه تعیین کرده است؛

هیأت وزیران نیز در آیین نامه مرخصیها مصوب ۲۲/۷/۱۳۴۶ با اصلاحات و الحاقات بعدی بر این حکم تصریح و مقررات آن را تبیین کرده است؛ این حکم قانونی ناظر بر فرض غالب و شایع حدوث بیماری است که نیازمند استفاده از مرخصی به صورت کامل و روزانه است؛

بنابراین در فرضی که با تأیید پزشکی قانونی وضعیت مستخدم به گونه ای است که باید از مرخصی استعلاجی ساعتی برخوردار شود، به نظر میرسد منعی در استفاده از این مرخصی تا سقف مد نظر مقنن در طول سال وجود ندارد؛

بویژه آنکه هدف مقنن از تصویب و پیش بینی چنین مقررهای حمایت از مستخدمینی است که وضعیت بیماری آنها مانع از انجام خدمت آنان است ماده (۴۸) قانون استخدام کشوری مصوب ۱۳۴۵ با اصلاحات بعدی و چنانچه این ملاک در مورد مستخدمین نیازمند مرخصی استعلاجی ساعتی نیز وجود داشته باشد، اعطای این مرخصی به آنان بلامانع به نظر میرسد.